Mewa śmieszka

Mewa śmieszka Chroicocephalus ridibundus

ochrona krajowa: ochrona ścisła,

Dyrektywa Ptasia: Załącznik II

liczebność: średnio liczny gatunek lęgowy

opis: śmieszka jest najmniejsza z pospolitych gatunków mew zachodniej Palearktyki

miejsce odbywania lęgów: Najczęściej gnieździ się w dużych, zwartych koloniach, liczących często więcej niż 100, a nierzadko przekraczających 1000 par. Preferuje zbiorniki eutroficzne (stawy, jeziora), porośnięte zarówno wynurzoną, jak i pływającą na powierzchni roślinnością wodną. Gnieździ się także na wyspach w nurcie większych rzek, w żwirowniach, na gliniankach oraz zbiornikach zaporowych. Czasami zajmuje wilgotne i mokre łąki w dolinach rzek oraz wyspy w ich nurcie. Na wyspach w nurcie Wisły zasiedla zarówno miejsca łanowo porośnięte trawa, jak i piaszczyste plaże bez jakiejkolwiek roślinności. Chętnie zajmuje miejsca graniczące z terenami rolniczymi, które są podstawowym miejscem żerowania w okresie lęgowym.

gniazdo: dołek na ziemi w niskiej roślinności, rzadko zupełnie nieosłonięte zagłębienie na piasku. Gnieżdżąc się na stawach i na jeziorach, buduje gniazda w formie wysokich roślinnych kopców na płytkiej wodzie lub na pływającym ple. Wyjątkowo śmieszka gnieździ się na budynkach, w krzewach i na niskich drzewach.

lęg: składanie jaj rozpoczyna się najczęściej w 2. połowie kwietnia. Wysiadywanie jaj trwa 23–27 dni. Oboje rodzice wysiadują i opiekują się pisklętami. Pisklęta uzyskują zdolność do lotu po 33–38 dniach, przebywając cały czas blisko gniazda.

pokarm: wszystkożerna, jej dieta jest mocno zróżnicowana w zależności od miejsca, pory roku i dostępności pokarmu, a są nim m.in.: lądowe i wodne bezkręgowce (owady i dżdżownice), płazy, małe ssaki (gryzonie), ryby, odpadki gospodarskie, wiśnie, czereśnie.

zagrożenia:

• utrata siedlisk lęgowych w wyniku przekształcenia roztokowego charakteru koryta Wisły Środkowej;
• utrata siedlisk lęgowych w wyniku niszczenia kolonii lęgowych na stawach hodowlanych przez użytkowników stawów;
• utrata siedlisk lęgowych w wyniku osuszania torfowisk i zabagnień śródpolnych;
• drapieżniki czworonożne (lis, jenot, norka amerykańska);
• niska udatność lęgów w wyniku niekontrolowanego wypasu zwierząt gospodarskich rozdeptujących gniazda oraz wzrostu intensywności ruchu turystycznego na terenach nadrzecznych i jeziornych, szczególnie na wyspach, na których znajdują się kolonie lęgowe.