Rybitwa białoczelna

Rybitwa białoczelna Sternula albifrons

ochrona krajowa: ochrona ścisła, gatunek wymagający ochrony czynnej

Dyrektywa Ptasia: Załącznik I

liczebność: bardzo nieliczny gatunek lęgowy

opis: najmniejsza z krajowych rybitw, tylko nieznacznie większa od jerzyka

miejsce odbywania lęgów: Najczęściej gniazduje w małych koloniach, liczących kilka–kilkanaście par, przede wszystkim w dolinach większych rzek niżowych – głównie Wisły. Gnieździ się na otwartych, piaszczystych lub porośniętych skąpą roślinnością terenach położonych w pobliżu płytkiej wody zasobnej w pokarm, jak piaszczyste wyspy i ławice w nurcie rzek, wydmy lub zalewowe pastwiska.

gniazdo: płytkie zagłębienie w piasku lub innym podłożu – żwirze, popiele itp.

lęg: Pierwsze zniesienia są składane w drugiej dekadzie maja, ale większość ptaków przystępuje do lęgów w trzeciej dekadzie tego miesiąca. Pisklęta lotność osiągają w wieku 17-23 dni. Rodzice karmą młode jeszcze przez kilka tygodni po uzyskaniu przez nie lotności.

pokarm: niewielkie ryby, skorupiak, mięczaki i larwy owadów wodnych.

zagrożenia:

• utrata siedlisk lęgowych w wyniku ograniczenia powierzchni nadrzecznych pastwisk o stosunkowo niskiej obsadzie bydła. Lokalnie zagrożeniem może być zbyt wysoka obsada bydła na tych terenach;
• utrata siedlisk lęgowych w wyniku zalesiania nieużytków rolnych w dolinach rzek;
• niska udatność lęgów w wyniku wzrostu intensywności ruchu turystycznego na terenach lęgowych – obecność ludzi powoduje ciągłe płoszenie wysiadujących ptaków, co prowadzi do większych strat w lęgach, w upalne dni pisklęta i jaja narażone są na przegrzanie;
• drapieżniki skrzydlate (wrona siwa, sroka, kruk, mewa srebrzysta) i czworonożne (lis, jenot, norka amerykańska i inne łasicowate) niszczące lęgi.