Rybitwa rzeczna

Rybitwa rzeczna Sterna hirundo

ochrona krajowa: ochrona ścisła, gatunek wymagający ochrony czynnej

Dyrektywa Ptasia: Załącznik I

liczebność: nieliczny, lokalnie średnio liczny ptak lęgowy

miejsce odbywania lęgów: Gnieździ się pojedynczo lub kolonijnie z innymi gatunkami rybitw, rzadziej mew zasiedlając w głębi kraju głównie doliny rzek, jeziora i sztuczne zbiorniki wodne (stawy, żwirownie, zbiorniki odkrywkowe, odstojniki itp.). Na ciekach i wodach stojących, jeśli tylko jest taka możliwość, gnieździ się na wyspach, ewentualnie półwyspach, a jeśli takowych brak – na pływającym ple, pokosach trzcin, pniach lub gałęziach wystających z wody, ewentualnie na groblach.

gniazdo: płytki dołek w ziemi, na płaskim terenie o podłożu piaszczystym lub żwirowym, z niską, rzadką roślinnością lub bez niej.

lęg: najwcześniejsze lęgi są składane pod koniec kwietnia, ostatnie w pierwszej dekadzie czerwca ze szczytem przypadającym najczęściej w połowie maja. Pisklęta mogą opuszczać gniazdo już po kilku godzinach od wyklucia, ale nie umieją samodzielnie zdobywać pokarmu. Młode rybitwy rzeczne uzyskują zdolność lotu po 24-26 dniach, zaś pełną niezależność uzyskują dopiero po 2-3 miesiącach życia.

pokarm: jest pokarmowym oportunistą, w zależności od sytuacji potrafi szybko zmieniać zarówno sposób żerowania, jak i rodzaj pokarmu. Najczęściej głównym składnikiem diety są ryby (w zależności od miejsca słodkowodne lub morskie), czasami największy udział w pokarmie mają skorupiaki, dodatkowo zjada pierścienice, ślimaki i owady.

zagrożenia:

• jest gatunkiem wrażliwym na niepokojenie w ciągu całego okresu lęgowego i zdarza się, że ptaki porzucają terytoria, a nawet gniazda z jajami lub małymi pisklętami. Mniej chętnie zasiedlają też takie miejsca w kolejnych latach.
• utrata siedlisk lęgowych w wyniku zmian reżimu hydrologicznego rzek, zmieniających częstość i długość zalewów w dolinach rzecznych;
• utrata siedlisk lęgowych w wyniku przekształcania dolin rzecznych: zasypywania starorzeczy, zalesiania nieużytków rolnych;
• niska udatność lęgów w wyniku wzrostu intensywności ruchu turystycznego na terenach nadrzecznych i jeziornych, szczególnie na wyspach, na których znajdują się kolonie lęgowe;
• drapieżniki skrzydlate (kruk, wrona siwa, sroka, mewa srebrzysta) i czworonożne (lis, jenot, norka amerykańska i inne łasicowate) niszczące lęgi;